Ja, die lewe

7/9/2010


Ek het probeer om die lammetjie by die ander skape in die kraal te sit en op die muur geklim om na die petalje te kyk. Almal het net aan haar kom ruik en verder gestap, terwyl sy onophoudend bler. Selfs die ander skaapmoeders het nie eens aandag gegee aan die ou dingetjie nie. In my hart het ek haar innig jammer gekry en het daar soveel gedagtes deur my kop begin maal. Ek het op die kraalmuur gestaan en kyk na die hele ‘verhaal‘ wat voor my afspeel, en aan my eie lewe gedink wat soms  dieselfde lyk. Soms roep ek ook uit na hulp terwyl my Hemelse Vader van bo kyk, heel bewus van wat om my aangaan, maar in Sy hart ook ’n deurnis het wanneer Hy so na my kyk. Mense om my sien my nood raak, maar almal staan net en kyk sonder om my te help en om my toestand te verlig. Trane het in my oe opgewel en het ek my Hemelse Vader se stem diep in my hart hoor spreek. Maar soos die Bybel ook se: Die Vader ken sy kudde, en sy kudde ken Sy stem, net soos hierdie skapie ook my stem leer ken het en my as haar ma aangeneem het. (Johannes 10:3-5)

Misa het later die oggend ‘n ander skaap gevang wie se lammetjie ook deur die varke opgevreet is en haar na die village gebring sodat die ou dingetjie kon drink. Dit sal ons maar elke dag moet doen aangesien die skapie lam is in beide agterbeentjies en haar met moeite met die voorbeentjies vorentoe trek. Indien sy genoeg melk kry, sal sy sterker word en sal die beentjies ook reg kan funksioneer.